Het levensboek van mijn oma

Toen mijn eigen oma ouder werd, besefte ik dat haar verhalen zouden vervliegen en vervormen, omdat ik merkte dat iedereen die ze wel eens had gehoord er een eigen draai aan gaf. Dus ben ik haar levensboek gaan maken, gebaseerd op haar dagboeken en verhalen. En natuurlijk foto’s uit een schoenendoos en uit een vooroorlogs fotoboek. Toen ze aan het eind van haar leven kwam, was het een geruststelling dat we haar verhaal voor altijd zouden koesteren en konden doorvertellen. Daar ben ik haar nog steeds dankbaar voor, want mede daardoor heb ik van deze passie mijn werk gemaakt!

Een schat aan verhalen

Toen ik aansloot bij een serviceclub met 25 vrouwen werd ik ondergedompeld in een schat aan verhalen. Ik wilde die schat graag delen met anderen, zodat het niet verloren zou gaan. Ik ben met de oudste begonnen en heb met haar een levensverhaal geschreven. En er volgden er velen. Al gauw kwamen er ook andere verzoeken binnen en schrijf ik veel soorten boeken. Wil je ook een boek schrijven? Lees verder bij soorten boeken.

Mijn verhaal

De meest gestelde vraag was: wanneer komt jouw boek nou eens uit?

Daar wordt nog aan gewerkt, maar ondertussen heb ik alvast een samenvatting laten schrijven:

Verhalenvanger met de haren in de wind
Verhalen zijn de pareltjes van het leven, verhalen verbinden en verhalen blijven. Maar waar zijn al die verhalen zonder de dragers: zij die ontfutselen en vangen, zij die waarderen, zij die woorden geven. Waar zijn verhalen zonder Marijn Poel.

Gesprekjes in de trein
Marijn leeft voor verbinding, hecht zich langdurig aan mensen uit alle fasen van haar leven, is degene die gesprekjes aanknoopt in de trein en daar zelfs vriendschappen aan overhoudt. Als schrijver van andermans boek maakt ze dromen waar: ‘nooit gedacht, gedurfd of gehoopt’ transformeert bij Marijn aan tafel in daadwerkelijk een boek met dat ondernemers-, levens- of helend verhaal. Een verhalenschrijver pur sang, die zelf ook graag leest (alleen waargebeurde verhalen halen het nachtkastje), maar televisie als een stoorzender beschouwt en er dan ook al bijna haar hele leven niet naar kijkt.

Op de piste
Ze groeit op in de jaren zeventig in Schiedam als een eigenwijs en creatief meisje dat graag knutselclubjes doet, de spelletjes verzint en familiefeestjes organiseert. Moeder is thuis met thee en vader fietst iedere dag met een broodtrommel in de fietstas naar zijn kantoorbaan bij de PTT (nu KPN). Maar naast die baan laat hij zijn kinderen kennismaken met de artistieke kant van het leven: ze gaan naar musea en thuis hangen er via kunstuitleen mooie werken aan de muur. Ze weten vrijwel jaarlijks op skivakantie te gaan: ze genieten met geleende latten en een zakje brood prinsheerlijk in de sneeuw op de piste.

Het leven is veilig en rustig, haar ouders regelen zoveel mogelijk voor haar en zijn begaan met de mensen om zich heen. Ze denken niet in rangen en standen en interesseren zich zowel voor de rafelige jas van een dakloze als voor de stropdas van de hoogwaardigheidsbekleder. Marijn ontwikkelt de interesse in verhalen van mensen al vroeg.

Zo lang mogelijk studeren
‘Ik wil zo lang mogelijk studeren’ zegt ze als tiener. Dat lukt – ze gaat van 3 havo naar de Middelbare Tuinbouw School (met een specialisatie in bruids- en rouwbloemwerk), vervolgens doet ze Consumentenkunde aan Hogeschool Holland in Amsterdam en dan ook nog Communicatiewetenschappen aan de universiteit van Nijmegen.

Kaders en formats
Er volgen banen in het werkveld van communicatieadvies en -beleid, onder andere bij het Landbouw Economisch Instituut. Deze werkervaring zal uiteindelijk een belangrijke bijdrage leveren aan het ontdekken van de omgeving waar ze het wél goed in doet, maar wat niet vervullend blijkt. Die begint zo ongeveer bij vaste kaders en formats en eindigt bij rangen en standen: vier woorden die geen vruchtbare voedingsbodem zijn voor het creatieve brein van Marijn.

Iedereen is daar gelijk
Ondertussen krijgt ze samen met Jurriaan vier prachtige kinderen, die ze tussen kaders, formats en heel veel reistijd door ook nog borstvoeding geeft. Maar Marijn houdt vol en zoekt haar heil in afleiding. Afleiding van het serieuze werkleven: ze sluit zich aan bij een amateur toneelvereniging en dat blijkt een ware eye-opener. Iedereen is daar gelijk, van figurant tot hoofdrolspeler. Het kan dus wél! In de huid kruipen van een Shakespeare personage en even gek doen is een welkome compensatie voor het afgekaderde en serieuze gedoe dat werken op dat moment is.

Totdat deze compensatie niet langer voldoende is en ze in 2012, ze is dan net veertig jaar, onderuit gaat in een burn-out. Ze realiseert zich dat dit eigenlijk de eerste keer in haar leven is dat ze echt ‘op haar bek gaat’: haar ouders hebben haar altijd liefdevol behoed voor boomstronken om over te struikelen. Het blijkt een diep dal, maar ze kijkt het aan als een levenservaring om beter van te worden en het wordt het startpunt van voortaan veel meer voor zichzelf kiezen. Voor grenzen aangeven en daarmee nog steeds enorm van betekenis zijn voor de mensen om haar heen: zo staat ze bekend als een aanstekelijke inspirator die mensen weer ‘vol inspiratie aan de gang krijgt’ met een uurtje koffiedrinken in de bieb.

De mooiste verhalen
Ze maakt de omschakeling naar het zelfstandig ondernemerschap en als er dierbare mensen overlijden in haar omgeving, is ze steeds vaker degene die de uitvaart aan elkaar praat. Op een menselijke manier en met een sterke drijfveer om dat allerlaatste moment op de best mogelijke manier te laten verlopen. Ze realiseert zich dat de mooiste verhalen over mensen vaak pas verteld worden als iemand al is overleden en stimuleert anderen om dat levensverhaal veel eerder al op te schrijven.

Ze deed het als twintiger al voor haar eigen oma, vanuit de wens om het verhaal ‘bij de bron’ op te halen. Het werden waardevolle gesprekken voor oma en kleindochter en ze resulteerden in een waargebeurd levensverhaal, dat de familie vertelt hoe het leven in de generaties vóór hen eruitzag.

Anker
In 2023 legt ze de volledige focus op mensen helpen bij het schrijven van een boek en daar waar het leven haar weer boomstronken voor de voeten gooit, voelt haar gezin inmiddels als een waar anker. Ze is apetrots op de zelfstandigheid die ze laten zien – iedereen draagt verantwoordelijkheid - en het maakt dat Marijn op ze kan leunen. 

Marijn Poel – de vrouw met wapperende haren op het strand van Egmond, waar een eindeloze rivier van creativiteit doorheen stroomt. Een rivier die breed genoeg is voor nog heel veel oude en nieuwe verhalen, een rivier die uitmondt in zee – daar waar die mooie boeken werkelijkheid worden.

Geschreven door Susanne

Najaar 2024